MW Ερωτηματολόγιο: LOUIS PHILIPPE

LOUIS PHILIPPE

απαντά στο ερωτηματολόγιο του MUSIC WORKS

1. ΠΡΟΣΟΝΤΑ;
Εχω τίτλο σπουδών ισοδύναμο με πτυχίο ΒΑ στα Αγγλικά, στα Γαλλικά και στην Ιστορία καθώς και Masters με άριστα στη Φιλοσοφία (παρακολούθησα μεταπτυχιακό Φιλοσοφίας στο Ecole Normale Supérieure).

2. ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΟΥ;
Η πρώτη περιοδεία στην Ιαπωνία το 1987, η οποία και ήταν η πρώτη μου περιοδεία οπουδήποτε, ήταν μιά σουρεαλιστική εμπειρία. Μερικές ακόμα συναυλίες ξεχωρίζουν – όπως η σειρά εμφανίσεων στο Fez στη Νέα Υόρκη στα τέλη των 90s ή το φανταστικό ρεσιτάλ, ντουέτο με τον Danny Manners, στο Sendesaal στη Bρέμη, τον Μάιο του 2005, ή το πολύ πρόσφατο σώου που δώσαμε στο Rimshot Studio τον περασμένο Δεκέμβριο για την κυκλοφορία του νέου μου άλμπουμ Thunderclouds μαζί με τους The Night Mail. Επειτα υπάρχει η ηχογράφηση του άλμπουμ μου Azure με τον Danny και την City of Prague Philharmonic Orchestra το 1997 – τρεις εξαιρετικά έντονες μέρες…και το συνεχόμενο προνόμιο της συνεργασίας με μουσικούς που πραγματικά θαυμάζω και σέβομαι, που παραμένει ακόμα μία πηγή απόλαυσης μετά απο τόσα χρόνια. Τα μηνύματα εκτίμησης που έχω δεχθεί από ανθρώπους όπως ο Robert Wyatt και ο Van Dyke Parks είναι επίσης κάτι που λατρεύω.

3. ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ;
Πολλές. Η επόμενη στη σειρά είναι να περιοδεύσω στην Ευρώπη με τους φίλους μου The Night Mail, και με τον Danny συνοδεία. Στα παραπάνω από τριάντα χρόνια που εργάζομαι σαν μουσικός είναι η πρώτη φορά που έχω μία “κανονική” μπάντα για να συνεργασθώ. Σκοπεύω να κάνω το καλύτερο δυνατόν μαζί τους , κάτι γιά το οποίο, μετά χαράς, συμφωνούν και οι ίδιοι! Εκτός από αυτό, υπάρχουν κάποια πρότζεκτ συνεργασιών που ελπίζω να πραγματοποιηθούν το 2021. Και από καιρό ονειρεύομαι να γράψω ένα μιούζικαλ. Στ’ αλήθεια!

4. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΥΧΟΣΟΥΝ ΝΑ ΕΙΧΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙ;
Τόσα πολλά. O Trem Azul του Lô Borges, Cruel του Paddy McAloon, Beeswing του Richard Thompson, να πω τρία που μου έρχοντε στο νου τώρα. Στην κορυφή της λίστας θα ήταν το The Kiss, της Judee Sill. Επίσης, οτιδήποτε έγραψε η Carole King από το 1961 έως το 1978.

5. DESERT ISLAND DISCS (ΔΙΣΚΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΡΗΜΙΚΟ ΝΗΣΙ);
L’Enfant et les sortilèges, όπερα του Maurice Ravel. Clube de Esquina, των Lô Borges and Milton Nascimento. Poulenc’s Concerto για δύο πιάνα. Ακόμα ένα του Ravel – Sheherazade, η φωνητική σύνθεση, όχι η εισαγωγή. Stravinsky’s Petrushka. Duke Ellington’s Black Brown & Beige. Bach’s Wiederdehe doch der Sünde cantata, σε διεύθυνση του Glenn Gould. Songs For My Father, του Horace Silver, Ah-Um, του Charlie Mingus. Ακόμα οι δικές μου συλλογές Steely Dan και Beach Boys…

6. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ / ΓΚΡΟΥΠ;
OK, μόνο ποπ λοιπόν – Prefab Sprout, Beach Boys, Bobby Fuller Four, Steely Dan, The Association, Microdisney, Elis Regina, Milton Nascimento. Edu Lobo. Πως θα μπορούσα να ξεχάσω τον Edu Lobo! Παρακαλώ πρόσθεσε το Edu por Edu με τους Tamba Trio στη λίστα με τους δίσκους για ένα έρημο νησί.

7. ΤΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΚΟΥΣ ΤΩΡΑ;
Statues Asleep του Sternpost, Gentle Face του Τhe Magic Lantern και The Beguiled του Fred Thomas.

8. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕΣ;
Yoko Ogawa’s The Housekeeper and the Professor, ένα από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά σοκ της ζωής μου, όπως προκύπτει.

9. ΧΟΜΠΥ;
Μαγείρεμα – στη πραγματικότητα κάτι περισσότερο από χόμπυ. Επίλυση σταυρόλεξου (το Kρυπτόλεξο των Times The Times’ είναι μία καθημερική πρόκληση για μένα). Περπάτημα. Μάζεμα μανιταριών. Τα χόμπυ και η δουλειά μου δεν είναι τόσο εύκολο να τα ξεχωρίσεις κάποιες φορές!

10. BΙΝΥΛΙΟ, ΚΑΣΕΤΑ, CD, MP3 ή WEB STREAMING;
Ολα τα παραπάνω, εκτός από τις κασέτες: το κασετόφωνο μου “τα έχει παίξει”!

11. Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ;
Το διαδίκτυο είναι ταυτόχρονα ευχή και κατάρα γιά εμάς τους μουσικούς – περισσότερο το τελευταίο για μένα. Υπάρχουν ίσως πιό πολλοί άνθρωποι που ακούνε την μουσική μου τώρα από οποιαδήποτε άλλη περίοδο της καριέρας μου. Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες παγκοσμίως, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις μετρήσεις που παίρνω από τις διαδικτυακές πλατφόρμες. Το τελευταίο μου άλμπουμ Thunderclouds, έλαβε περισσότερη δημοσιότητα από κάθε άλλη κυκλοφορία στο παρελθόν, αλλά – και αυτό είναι ένα τεράστιο αλλά – η αύξηση στη διάδοση του έχει οδηγήσει σε πτώση εσόδων. Οχι απλά σε “μείωση”εσόδων αλλά πραγματικά σε “καταστροφική πτώση”, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που θέτει μία απειλή επιβίωσης σε πολλούς από εμάς. Σε αυτό το θέμα, εγώ είμαι ένας από τους τυχερούς, καθώς μπορώ να υπολογίζω σε ένα θεμελιωμένο αριθμό φαν, που με υποστηρίζει μέσα στα χρόνια. Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι αρκετό. Δεν είμαι αισιόδοξος πρέπει να πώ. Το μοντέλο του Spotify είναι μιά ολέθρια καταστροφή για τους περισσότερους από εμάς: μεγαλύτερη έκθεση και προσβασιμότητα δεν μεταφράζεται σε έσοδα. Το αποτέλεσμα είναι ότι, δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσουμε να ηχογραφούμε μουσική και έτσι πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις, που σημαίνει να ξανασκεφτόμαστε αν θα προσλάβουμε επιπλέον μουσικούς ή ακόμα να χρησιμοποιήσουμε ένα αξιοπρεπές στούντιο ηχογράφησης. Με το COVID – αλλά και το Brexit – να βάζουν ένα τέλος στις περιοδείες, το να ζείς από την μουσική είναι πολύ πιό δύσκολο από ποτέ. Ευτυχώς υπάρχει το Bandcamp και ο κόσμος έχει ανανεώσει το ενδιαφέρον του για το βινύλιο!

12. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ;
Δεν είναι στην πραγματικότητα “δικό μου” προσωπικό απόφθεγμα, μιάς και μου το πρότεινε ο Van Dyke Parks και ανήκει στον Phil Ochs, αλλά θα το οικειοποιηθώ. ” Σε αυτή την άσχημη εποχή, η μοναδική αληθινή διαμαρτυρία είναι η ομορφιά”.

---

Louis Philippe & The Night Mail

Thunderclouds

“I have never done a record quite like this before, with a live band in the studio, though I had always wanted to do it,” says Louis Philippe. Coming from this golden-voiced born French- and renaissance man, a Londoner by choice for the last 34 years, this seems quite astonishing. After all, this key figure of the baroque pop/chamber pop genre spent a good part of his life making his own as well as producing, writing, arranging, playing and singing on countless other people’s records, be it as house producer and songwriter for Mike Alway’s legendary él Records or as a collaborator with kindred spirits such as The High Llamas, Towa Tei, Martin Newell, Big Big Train, Testbild!, The Clientele and Bertrand Burgalat.

BJuggling a day job as one of Europe’s most high profile and fearsomely erudite football writers (under his birth name Philippe Auclair), in the past decade Louis Philippe kept his global community of reverential fans waiting in vain for new music. But we all know what they say about London buses, and these days Louis Philippe’s musical output seems to follow a similarly spasmodic timetable.

This year has already seen the release of The Devil Laughs, his critically acclaimed second collaboration with Young Marble Giant Stuart Moxham, now followed by Thunderclouds, on which he is joined by The Night Mail, a three-man band made up of fellow EU-citizen around town/musician/journalist Robert Rotifer on guitar, former Acid Jazz artiste and Weller band member, DJ, producer and walking pop encyclopedia Andy Lewis on bass and Papernut Cambridge supremo, ex-member of Thrashing Doves and Death in Vegas Ian Button on drums.

The Night Mail first appeared together in 2015 on Hamburg’s Tapete Records with glamorous cult singer-songwriter John Howard (check out the album John Howard & The Night Mail if you missed it). Last year they formed the core line-up of the high-charting comeback by Viennese artist/poet/chansonnier André Heller, feted by the German-speaking press as an instant classic. In 2017, at Tapete Records’ sold-out two-night 15-year-anniversary bash at London’s Lexington, The Night Mail performed with Louis Philippe, having backed Robert Forster the night before. “When I played with The Night Mail at The Lexington, I instantly knew that I could make a record with them,” says Louis Philippe, “because these guys were good, and they were fast.”

Ironically, it has taken another three years for the album they agreed to make that night to finally materialise. Louis Philippe and Rotifer have been close friends for many years, and more recently their shared experience as democratically disenfranchised onlookers to the upheaval around Britain’s extraction from the EU has brought them even closer together. In the end it was the confluence of this escalating crisis with the current pandemic that finally brought the message home: If this record was ever going to happen, it had to happen now.

At the end of the first lockdown period, Rotifer went to see Louis Philippe at his flat to go through the endless pile of musical sketches the latter had amassed during his prolonged hiatus. In early September the whole band finally got together for two rehearsals before decamping to Rimshot Studios in rural Kent to record the backing tracks for all thirteen song on the album as well as overdubbing strings (played by violinist Rachel Hall from Big Big Train) and trumpet parts (by Shanti Jayasinha), followed by another session overdubbing vocals, keyboards, percussion and some more guitars, expertly engineered by Andy Lewis at Rotifer’s home studio in Canterbury. The result is an album that evokes that city’s fabled brand of whimsical prog just as much as Philippe’s deep roots in French song-craft and a shared love for the autumnal side of sunshine pop.

Side A opens with “Living on Borrowed Time”, a catchy, bass-driven, sounding like the theme tune to a lost Lemmy Caution movie. While the album’s title track cloaks the anticipation of a coming storm in heavily jazz-tinged Wyattesque chords magically rising out of the singing noise emanating from a building site next to Louis Philippe’s Shepherd’s Bush home, light-footed waltzes like “Fall in a Daydream” and “Once in a Lifetime of Lies” manage to make London feel like Paris, before the closing track “When London Burns” invites the listener onto an imaginary dance-floor where an anglophone Michel Polnareff meets disco boffin Biddu. In between all that, we traverse the eerie aural cityscapes of “Alphaville”, the wide dynamic range of two song suites (“The Man Who Had It All” and “Rio Grande”), the Tropicalia/folk-flavoured subtlety of “The Mighty Owl”, the surprising gospel grooves of “Love is the Only Light”, the arresting stop-and-start dramatics of “No Sound”, the unexpected Celtic tones of “Do I” and the equally loony and beautiful semi-instrumental “Willow”.

Quite how Louis Philippe managed to keep all these ideas pent-up inside him for all these years remains a mystery, but once they start pouring out, he is truly unstoppable. And as he rightly predicted back in 2017, at full steam ahead The Night Mail proved able to keep up with him.

Who is Louis Philippe?

Louis Philippe is the stage name of singer/songwriter (not to mention BBC correspondent, football journalist, chef and wine buff) Philippe Auclair. Raised in Normandy, France, Louis studied and taught philosophy in Paris before releasing his first EP under the name of The Border Boys on the Belgian label Les Disques du Crépuscule in 1985.

Splitting from his subsequent band The Arcadians, Louis moved residence to London, England, and crossed paths with Mike Alway, legendary eminence grise behind the él label. Quickly becoming the label’s house songwriter, Louis contributed to many él releases, including three albums under his own name.

After the demise of él, five more albums followed on the Japanese Trattoria label, courtesy of longtime Louis fan Keigo Oyamada (aka Cornelius). Since then, Louis has continued to release solo albums, and has also worked as songwriter and producer for many other artists.

source http://www.louisphilippe.co.uk