o NICK CURRIE
(MOMUS)
απαντά στο ερωτηματολόγιο του MUSIC WORKS
Κοιτάζοντας πίσω, σίγουρα ήμουν “υπερκαταρτισμένος” για μιά καριέρα στη μουσική, σπουδάζοντας λογοτεχνία γιά τέσσερα χρόνια – πριν παρουσιαστώ σαν Momus. Ίσως θα έπρεπε να έχω πάει σε art school, αυτό μάλλον θα λειτουργούσε καλύτερα. Αλλα δεν μπορώ να αρνηθώ ότι όλα αυτά τα βιβλία φιλτραριστηκαν μέσα στα τραγούδια μου, και ίσως τους έδωσαν μία επιπλέον δυναμική και ώθηση.
Ήταν ωραίο συναίσθημα όταν με πρόσεξε ο David Bowie το 2013, μετά απο μιά ζωή που τον πρόσεχα εγώ.
Να διασκευάσει ένα από τα τραγούδια μου ο David Bowie. Χα, πλάκα κάνω. Απλά θέλω να συνεχίσω να κυκλοφορώ βιβλία και δίσκους στο ύφος που δημιουργώ, αλλά ταυτόχρονα να εισπράττω λίγη περισσότερη εκτίμηση γι αυτό που κάνω.
Oben in Eck των Holger Hiller και Wolfgang Müller. Joe the Lion του Bowie. Love Is A Bourgeois Construct των Pet Shop Boys. Αυτού του είδους η ερώτηση είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα, επειδή, στη πραγματικότητα, δεν εύχεσαι απλά νά έχεις συνθέσει το τραγούδι κάποιου άλλου, αλλά ταυτόχρονα φαντάζεσαι τον παράλληλο κόσμο στον οποίο είσαι το είδος του ανθρώπου που μπορεί κάνει κάτι τέτοιο. Επομένως με το Joe the Lion, θα ήμουνα αυτό το υστερικό, χαοτικό, μισοκοιμισμένο άτομο που παρόλ’ αυτά πετυχαίνει τα πάντα με απόλυτη αυτοπεποίθηση.
Πραγματικά θα ήμουν ευτυχής μόνο με τον ήχο των κυμάτων και των πουλιών και ίσως και κάποιο πρόχειρο αυτοσχεδιαστικό κρουστό, από καρύδα και κοχύλια.
Είναι τόσοι πολλοί! Αλλά είμαι σχετικά επιφυλακτικός με τις σταθερές λίστες, επειδή έχω ένα διαλεκτικό μοντέλο διάθεσης: με το που φτιάχνεις ένα κανόνα, έχεις την προκλητική παρόρμηση να το καταστρέψεις. Μπορεί να σου αρέσει ένα υλικό τόσο πολύ που να το βαρεθείς. Μετα χρειάζεται να αρχίσεις να σου αρέσει αυτό που μισείς. Πρέπει να υπονομεύεις τα δικά σου σταθερά γούστα και των άλλων. Αλλά πάλι, όπως είπε ο Howard Devoto “το μυαλό μου δεν είναι τόσο ανοιχτό, ώστε οτιδήποτε να μπορεί να συρθεί μέσα του”.
(Σημ.μτφ.: οι απαντήσεις του Nick είναι απο τον Δεκέμβριο 2015)
Poppappp is Momus’s latest novel to be published online by experimental publishing house Fiktion. Two designers are being held hostage in Syria by a religious group formed around the lyrics of Sark E. Myth, the singer in post-punk group The Foul. To pass the time and sustain morale our cowardly heroes discuss the design history of classic products, reminisce about favourite typefaces, and debate how best to postpone their probable execution. Meanwhile the Kameraderie is erasing the mastertapes of Fleetwood Mac albums and preparing for an apocalypse heralded by the appearance of the ghastly Spider Comet and a rat regent called Nikki Danjo.
MOMUS
Turpsycore
3 × CD Album, Limited Edition
American Patchwork – AMPATCH016
Turpsycore is the 2015 album from Momus, named after Terpsichore, the ancient Greek muse of delight and dancing. Released on March 3rd in a limited edition of 500 CDs, the album is a triple disc set: TURPSY features new Momus material, DYBBUK is covers of David Bowie songs, and HARVARD features Howard Devoto covers. The sleeve artwork for Turpsycore is by Hagen Verleger, the Berlin-based graphic designer. It has been nominated by the German Design Council for the 2016 German Design Award.
MOMUS
Glyptothek
CD
American Patchwork – AMPATCH017
On Glyptothek, recorded in his adopted city of Osaka during the rainy season, Momus has ransacked his colourful pile of Japanese folk 45s for samples and wrapped a series of cautionary tales for the internet age around the thunder of Shinto festival drums, the keening wail of rural flutes, the tinny riffing of massed shamisens, the clacking of summery claves, and the wild backing vocals of kimono-clad village maidens. The results sound like a Unesco World Heritage site incongruously taken over by the ghosts of Hilaire Belloc, Cocteau, Kafka, Jarry, Kantor, Petronius, DH Lawrence, Bolan and Bowie. Or an ethnomusicology department overrun by iPhone-wielding Etruscans. Or the muscular Greek statues at the Munich Glyptothek come back to life, snapping righteous nude selfies.”Very impressive”, said Frontiers magazine. “Glyptothek is at once hilarious, heartbreaking and a bit scary, but sadly, it’s not likely to drag him out of obscurity.”
