Ένα βροχερό Κυριακάτικο βράδυ – τέλη Απρίλιου του1982 – βρέθηκα στο Top Rank στο Reading της Αγγλίας για μια ακόμα συναυλία των THE FALL. Support του γκρουπ από το Μάντσεστερ ήταν οι Αυστραλοί THE BIRTHDAY PARTY. Έχοντας διαβάσει στα μουσικά έντυπα για το «ατμοσφαιρικό, θορυβώδες, δαιμονισμένο» live τους αλλά, επιπλέον, έχοντας ακούσει τα John Peel Sessions και το ντεμπούτο άλμπουμ τους Prayers on Fire ήμουνα σχετικά υποψιασμένος για το τι θα δω και θα ακούσω. Πραγματικά o post (γενικώς…) ήχος και η σκηνική παρουσία του γκρουπ από την Μελβούρνη ήταν αποκάλυψη. Η αίσθηση που είχα στο τέλος, ήταν ότι οι Birthday Party έκλεψαν τις εντυπώσεις σε ένα αμιγώς «φόλα» Fall-ικο περιβάλλον. Μετά το σετ των BP και όση ώρα περίμενα στην άκρη της σκηνής για να βγει ο «μεγάλος» (Mark E Smith, φυσικά) με την παρέα του, ήρθε και στάθηκε δίπλα μου ένας ψηλός, ξερακιανός τύπος. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Nick Cave. Σταδιακά ήρθαν και άλλα μέλη των BP (σίγουρα ο κιθαρίστας Rowland S. Howard – χαρακτηριστική φιγούρα). Mαζί τους είχα μια σύντομη στιχομυθία, όπου έμαθα ότι το τελευταίο διάστημα ζούσαν στο Λονδίνο και ότι θα κυκλοφορούσαν το επόμενο άλμπουμ τους (Junkyard) σύντομα. Παρακολουθήσαμε παρέα ένα μέρος του σετ των Fall. Τότε ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μου ότι το ίδιο «πακέτο» (The Fall/ The Birthday Party) μαζί με τους New Order θα εμφανιζόταν σε 3ημερο “Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Ροκ» λίγους μήνες αργότερα (17-18-19 Σεπτεμβρίου) στο γήπεδο του Σπόρτιγκ στην Αθήνα…
Πέντε χρόνια μετά – τoν Σεπτέμβριο του 1987- βρέθηκα στην Ελλάδα για ένα σύντομο χρονικά διάστημα. Για καλή μου τύχη, ο ΝΙCK CAVE θα έπαιζε στην Αθήνα με το νέο του σχήμα THE BAD SEEDS στο Club 22, το τελευταίο βράδυ πριν την επιστροφή μου στην Αγγλία. Είχα ακούσει για την επεισοδιακή συναυλία που είχε δώσει στο κλαμπ “Χύμα” της Λεωφόρου Μεσογείων τον Νοέμβριο του 1984, αλλά και για την ιδιαίτερη σχέση που είχε αναπτύξει με το ελληνικό κοινό όλα αυτά τα χρόνια (κάτι τέτοιο – αναλογικά – δεν συνέβαινε με το αντίστοιχο Εγγλέζικο κοινό και, σε ένα βαθμό, ούτε με τον βρετανικό μουσικό Τύπο τουλάχιστον μέχρι τα τέλη των 80ς). Έτσι, μαζί με την εντυπωσιακή δημοφιλία που τύγχανε στη χώρα μας, η περιέργεια μου ήταν πραγματικά μεγάλη στο να βρεθώ στην συγκεκριμένη συναυλία. Την Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 1987 στην Αθήνα είχε φοβερή κουφόβραση, το Club 22 ήταν φίσκα, η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και έκδηλη η αδημονία του κόσμου για το live. Ο Cave ήταν «κάπως» από την αρχή και «λιώμα» στην μεγαλύτερη διάρκεια του σετ, όμως οι Bad Seeds στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, ισορροπώντας μία κατάσταση που θα μπορούσε να στραβώσει από το εκστασιασμένο κοινό! Στο encore – προτού ο Νικ στην κυριολεξία μας «παραδώσει πνεύμα» επί σκηνής – έπαιξαν τρεις διασκευές: By the Time I Get to Phoenix (Jimmy Webb), The Folk Singer (Johnny Cash ) και I’m Gonna Kill That Woman (John Lee Hooker). Η νύχτα όμως αποδείχθηκε μεγάλη και μετά την συναυλία με τον φίλο Μιχάλη γυρνάγαμε τα μπαρ κάνοντας βόλτες από την παραλιακή μέχρι το κέντρο. Τελικά με το ξημέρωμα αποφάσισα να πάω κατευθείαν στο Ανατολικό Αεροδρόμιο για να επιβιβασθώ στην πρωινή πτήση της ΒΑ για το Λονδίνο. «Πτώμα» από την κούραση, μπήκα από τους πρώτους στο αεροπλάνο. Λίγο πριν την απογείωση, μία θορυβώδης παρέα έφτασε καθυστερημένα και κάθισε στη πίσω σειρά από μένα. Γύρισα το κεφάλι μου και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με έναν νυσταλέο (και γενικώς off…) Nick Cave!
Αα..Déjà vu!
ΥΓ1 Ναι, στο T-shirt που φοράει ο Νικ στη φωτογραφία απεικονίζεται η Madonna!
ΥΓ2 Στο διαδίκτυο εμφανίζονται διάφορα ποστ που αναφέρουν ότι οι Nick Cave & The Bad Seeds έπαιξαν και δεύτερη βραδιά (26 Σεπτέμβριου 1987) στο Club 22 και μάλιστα υπάρχει και σχετικό setlist της εν λόγω συναυλίας!!.. Τι έγινε βρε παιδιά; Twilight Zone;! Μπορεί κάποιος/κάποια να βοηθήσει;
Η φωτογραφία από την συναυλία στο Club 22 είναι του Jiannis Zagoreos.
Τα αποκόμματα εισιτηρίων από τις συναυλίες στο Reading Top Rank και στο Club 22 είναι από την συλλογή του Music Works GR.